W 1976 roku reżyserię serii o Czarnej Emanuelle przejął Aristide Massacesi, znany również jako Joe D'Amato.I to był dobry ruch, Massacesi zdynamizował bowiem akcję kolejnych filmów i zmienił nieco podejście do opowiadanych historii. Zamiast specyficznego, śmiałego obyczajowo melodramatu kolejne "emanuelki" to filmy stricte przygodowe, z, wprawdzie pretekstową, ale żwawo płynącą akcją, coraz większym natężeniem coraz bardziej obscenicznej erotyki i reportażowymi ujęciami kamery filmowej. Parafrazując tytuł jednego z polskich programów telewizyjnych możnaby napisać - "Czarna Emanuelle Na Krańcu Świata".
Jedyne, co po tym lekkim i niezobowiązującym filmie zostaje w pamięci to coraz silniej akcentowana Wolność i Niezależność Emanuelle. Żaden związek nie może skrępować jej wolności, żadna osoba nie jest warta tego, by wyrzec się całkowitej niezależności, żadne uczucie nie jest tak silne, by było warte jakiegkolwiek wyrzeczenia. Emanuelle podąża przez świat przygód dumna i triumfalna, wdając się tu i tam w niezobowiązujące romanse. I taka filozofia (pewnie wymyslona dla uzasadnienia niezliczonych scen i przygód erotycznych) przepełnia całą serię.
Co ciekawe, w żadnej mierze nie szkodzi to reputacji Emanuelle. Ilu by nie miała kochanków płci obojga (ju tych gwałtów ziobrowych nie licząc), wydaje się ona ucieleśnieniem kobiecej dumy i sukcesu, nikt jej nie ma za złe temperamentu, a wszyscy marzą o chwili spędzonej sam na sam. Rewolucja obyczajowa...
6/10