Obejrzałem właśnie „Everest”. I co? Ma być mi ich żal, wszystkich, że poginęli? Jakoś mi nie żal. Po co pchać się na tę górę? Pycha ludzka. Wyprawy komercyjne. W sumie to mogę powiedzieć: dobrze im tak. Mają za swoje, mają za swoja pychę i swoje zuchwalstwo. Nie odczuwałem jakiejś empatii, a film oczywiście zrobiony tak, żeby empatię odczuwać. Banda pysznych i pewnych siebie debili. Listonosze, piekarze, na Evereście. Szkoa, ze ta góra nie ma 15000 m, wtedy na pewno nie dałoby się nigdy przenigdy na nią wejść. A tak? Jest w zasięgu, i tacy debile próbują, próbują i giną, a potem kręcą o nich filmy i mamy ich żałować? Oglądałem ten film, i z każdą śmiercią, zamiast czuć jakieś współczucie i żal, kręciłem tylko głową, z niedowierzaniem, myśląc „i bardzo dobrze, i właśnie zajebiście, niech giną, jak im się zachciewa taki przygód”. Nie czuję nic, żadnej sympatii, żadnego współczucia. Sami tego chcieli, to niech giną i do widzenia.

Everest. Zdobyty 60 lat temu, nawet więcej. Niech chodzą tam zawodowcy, jeśli muszą, chociaż też w sumie nie wiem po co? Po raz setny wchodzić na tę samą górę? To jakiś absurd. A tych komercyjnych wypraw zakazałbym w chuj. No, ale kasa kasa kasa.

Film miał mnie pewnie wzruszyć i łezkę miałem uronić. Nic z tego. Ni chuja. Gińcie frajerzy, sami tego chcieliście. Dobranoc.