Uczucia zmieszane, ale nie wstrząśnięte, w przeciwieństwie do ulubionego drinka Bonda.

Strona wizualna filmu wyśmienita, warto dorzucić się do okularów i obejrzeć to widowisko w 3D. Cieszę się również, że pokazano tę komercyjną (czyli niechlubną) stronę tego, co działo się (i zapewne wciąż dzieje) u zbocza najwyższego szczytu świata. Za to film zasługuje na szczególną uwagę. Stanie "w kolejce jak w Walmarcie", stres i rywalizacja między ludźmi, czysty biznes, to coś, co ucieszyło moje lico i dało do myślenia.

Z drugiej strony cały czas majaczyło mi pytanie zadane przez dziennikarza biorącego udział w tej drogiej zabawie: dlaczego? po co? Zostałam bez odpowiedzi, a za to z wyrwą w sercu, bo od tego momentu za nic nie dałam się wciągnąć w melodramatyczny wyciskacz łez, który zaserwowano pod koniec seansu. Nieodpowiedzialność osób biorących udział w zdobywaniu szczytu, chęć zaimponowania sobie i innym, wbrew ograniczeniom fizycznym, wreszcie udowodnienie sobie, że potrafię stanąć na najwyższym szczycie Ziemi... Jak maluczkim trzeba się czuć, by ryzykować tak wiele.

W moim odczuciu Mont Everest wciąż pozostaje niezdobyty, surowy, niewzruszony, i przy tym niezwykle piękny, piękny w swej czystej, bez-ludzkiej postaci. To chyba największa zaleta filmu, choć nie obyło się bez "uszlachetniania" co niektórych. Po cichu liczyłam, że obędzie się bez tego. Mimo to oczywiście polecam. Film, nie wspinaczkę.