Uwielbiam stylistykę horrorów Argento. To właśnie klimat tych filmów lubię chyba najbardziej. Choć na wstępie przyznam, że trudno nie odnieść wrażenia, że w tych horrorach występuje przerost formy nad treścią (nie inaczej jest z Phenomena), ale dla mnie ta forma jest na tyle smakowita, by zrekompensować te niekiedy proste pomysły fabularne. Na szczęście w tym filmie nie brakuje również treści - bardzo ciekawa fabuły i dobrego scenariusza, który raczej nie pozwala nudzić. Już sam początek, jak to u Argento jest niezwykle intrygujący i tajemniczy. Widz przez dłuższy czas nie wie, o co w tym wszystkim chodzi, ale stopniowo, z minuty na minutę odkrywa wszystkie niesnaski, które są nam w przystępny sposób serwowane. Faktem jest jednak to, że i tak po zakończeniu seansu pozostaje kilka niewyjaśnionych wątków z początku filmu. Trzeba przyznać, że fabuła jest oryginalna i ogólnie film jest całkiem sporym powiewem świeżości w horrorze. Klimat jest znakomity (szczególnie pierwsze pół godziny filmu i zakończenie). Atmosfera jest gęsta, a napięcie znakomicie stopniowane. Specyficzny nastrój tego filmu tworzy także piękna ścieżka dźwiękowa (w którą wpleciono także mocniejsze kawałki rockowe - raz z dobrym, a innym razem niestety ze złym skutkiem). Akcja toczy się na ogół w wolnym tempie, ale nie brak też genialnych przyspieszeń tempa. Największym plusem jest jednak chyba zakończenie. Ostatnie pół godziny, a już tym bardziej ostatnie kilkanaście minut robią piorunujące wrażenie. To właśnie wtedy dzieje się istna makabra, doświadczamy licznych zwrotów akcji i coraz to mniej przewidywalnych scen. Dodam jeszcze, że w samej końcówce (która stanie się chyba jedną z moich ulubionych w horrorach) poczułem nawet gęsią skórkę, co nie zdarzało mi się od już bardzo długiego czasu podczas oglądania horrorów. Dlatego też jeszcze bardziej doceniam ten film. Fani Argento na pewno się nie zawiodą, ale polecam film wszystkim fanom kina grozy i nie tylko. Moja ocena: 9/10.