Mam szczególny sentyment do "Phenomena" Dario Argento, gdyż tą osadzoną w urokliwej Szwajcarii (Szwajcarska Transylwania) baśniową makabreskę po raz pierwszy obejrzałem jeszcze jako dziecko na pirackiej stadionówce. Była to co prawda mocno okrojona wersja "Creepers", ale i tak mogę zaliczyć "Phenomena" Argento (obok "The Evil Dead" Raimiego z 1981 roku) do kategorii pierwszych horrorów ze scenami gore jakie widziałem w dzieciństwie.

Wraz z upływem lat oglądałem "Phenomena" wielokrotnie np. 3 października 2001 roku (wersja włoska trwająca 110 minut). Wczoraj natomiast po otrzymaniu uroczego prezentu urodzinowego od przyjaciółki (koszulka "Phenomena") postanowiłem sobie odświeżyć ten wspaniały włoski horror z młodziutką Jennifer Connelly w roli głównej.

Jennifer Connelly ma unikalną zdolność, gdyż potrafi komunikować się telepatycznie z owadami. Obszar, do którego przybywa, jest terroryzowany przez psychopatycznego mordercę, który morduje uczennice i ucieka z ich poćwiartowanymi ciałami. Zdesperowany w poszukiwaniu wskazówek inspektor policji odwiedza entomologa Donalda Pleasance'a ("Halloween", "Death Line"), jednak ostatecznie Pleasence i Connelly połączą siły, by znaleźć mordercę.

Niepokojąca, lekko baśniowa atmosfera, sporo makabry, jak zwykle u Argento stylowe sceny morderstw i masa niezapomnianych scen. Dekapitacja Fiore Argento przy wodospadzie, ucięta głowa toczona przez larwy, lunatykowanie Jennifer Corvino, basen pełen larw i fragmentów ciał, szympans szalejący z brzytwą, itd. Doskonała rola Darii Nicolodi, którą fani nurtu giallo dobrze pamiętają z mistrzowskiego "Deep Red" (1975) Dario Argento.

Oprócz Goblins w "Phenomena" można usłyszeć heavy metalowe i hard rockowe kawałki Iron Maiden, Motorhead i Andi Sex Gang. Soundtrack doskonały - na równi z "Demons" i "Demons 2" Lamberto Bavy.

Horror Argento powinien zainteresować także wielbicieli entomologii sądowej i trupich farm. Zawsze gdy przypominam sobie jakikolwiek horror/giallo Argento z lat 1969-87 to autentycznie odczuwam przyjemność z seansów. Z prostego powodu: te filmy były ważną częścią mojej młodości i przyczyniły się do tego, że stałem się zagorzałym wielbicielem Eurohorroru.

Seans któryś z kolei na przestrzeni lat. Czas trwania: 115 minut.