Przedstawia gombrowiczowski świat odarty z powłoki kłamstwa i fałszu. Świat szczery, w którym zdarzyć może się wszystko. Pokazuje różne absurdy świata, do którego ja nie należę.
Wszyscy to dla mnie obce, głupie i... teatralne. Sceny fantastyczne dające upust wizji przedstawionej przez Witolda.
W tym dziele nie widać wkładu Skolimowskiego. Nie dostrzegłem kunsztu twórców filmowych, którzy spłodzili to dzieło. Na ekranie nie zobaczyłem emocji, a jedynie głupie miny, grymasy. Fabuła została tak po prostu ze scenariusza przelana na ekran. Nie ma tu finezji, wykonania, które zapamiętałbym na dłużej. Obok tego utworu przeszedłem obojętnie. Wszystko w nim jest zaledwie poprawne i zwyczajne, w przeciwieństwie do opowiadanej historii.
Nie znam twórczości Skolimowskiego, ale jeżeli tak ma ona wyglądać, to ja już podziękuję. Brak własnego wkładu. Typowe dzieło kinematografii brytyjskiej, bo angielską szkołę filmowania widać w ?Ferdydurce?.
Film nieciekawy, zwyczajny... po prostu bardzo średni.
W ogóle zastanawiam się, po co ekranizować książkę, która jako materiał na film się nie nadaje! Obraz Skolimowskiego bez książki nie istnieje, a ponieważ jest filmem i powinien żyć własnym życie daję mu:

5= /10