Będący pierwszym filmem zrealizowanym zgodnie z wytycznymi Dogmy, obraz Thomasa Vinterberga rejestruje przyjęcie rodzinne z okazji 60. urodzin zamożnego przedsiębiorcy. Podczas uroczystych toastów na jaw wychodzą niewygodne fakty pogrzebane przed laty. Wyrwane niczym z twórczości Bergmana, rodzinne animozje uwydatniają się z każdą minutą filmu, a liczne niedomówienia prowokują nas do swoistej rekonstrukcji przeszłości członków tego nadobnego klanu. W przeciwieństwie do "Idiotów" von Triera, Vinterberg proponuje nam bardziej dynamiczny montaż łączony z dużo większym bogactwem ujęć i kadrów. Tutaj reguły Dogmy sprowadzają się jedynie do poziomu formalnego. Nie wpływają na konstrukcję fabularną tak, jak dzieje się to w rówieśniczym filmie reżysera "Dogville". W końcu trudno wyobrazić sobie, aby "Idioci" (które zawierają m.in. wywiady z postaciami) podani w konwencjonalnej stylistyce warsztatowej, byliby produktem wiarygodnym. Śmiem twierdzić, iż inaczej jest w przypadku obrazu Vinterberga i dlatego jest to tak okazała manifestacja minimalizmu formy.