Byłem na seansie z muzyką na żywo zespołu UDA. Wrażenia jak najbardziej pozytywne, choć zaczęło się od kłopotów technicznych, a ekran był zdecydowanie za mały. Gdy już band i organizatorzy uporali się z wszystkim, można było się delektować do woli klimatem z pogranicza baśni i koszmarnego snu.
Niczym w "Opowieści wigilijnej" główny bohater jest prowadzony przez śmierć po całym swoim życiu. Chronologia została fajnie poukładana, przeszłość miesza się z teraźniejszością, a wszystko tworzy solidną całość. Reżyser w roli Davida spisał się rewelacyjnie. Jest tak odpychający jak to tylko możliwe. Zwłaszcza w scenie z płaszczem. Niby drobnostka, a można go szczerze znienawidzić. Dodać należy że znajdziemy w tym filmie mnóstwo wątków, które później zapożyczali najwięksi reżyserzy (Kubrick) oraz sposób budowana dramaturgii który był prekursorski.
Zespół UDA na pierwszy rzut ucha wydaje się trochę zbyt hałaśliwy do tak spokojnego filmu. Ale po jakimś czasie przyzwyczaiłem się do tego. Kompozycje umieszczone w dwóch ostatnich rozdziałach były zagrane świetnie i słuchało się tego niczym Włochów z Ufomammut. Główną rolę grały emocje, ciężar i precyzja. Jestem pod wrażeniem. Zwłaszcza że grali ponad 2 godziny, a później po krótkiej przerwie urządzili jeszcze jam sesion.
Muszę to przemyśleć, ale ocena waha się między 8 a 9.