Przypowieść o rozpaczy, jaka czeka grzesznika po śmierci, gdy skutki jego nędznych postępków staną się nieodwracalne; wiara że unaocznienie takiej perspektywy skruszy serce niegodziwca. Powiastka naiwna, ideał kobiety sprowadzony do miłosiernej, anielsko cierpliwej lecz niemal bezbronnej istoty. Pomimo to wczesne arcydzieło szwedzkiej kinematografii zadziwia dojrzałością dzięki środkom filmowym i w przypadku gry samego Victora Sjöströma również aktorskim. Bohaterów po ich śmierci identyfikujemy dzięki nadaniu im "przezroczystości" przez zastosowanie nakładanych zdjęć (efektowne sceny dusz opuszczających doczesne ciała). Zwraca uwagę krótki fragment z podwodnymi zdjęciami wykonanymi w szuwarach jeziora. Zaskakuje nielinearny czas narracji i jej skomplikowanie (przedstawiana jest np. historia przytaczana przez jednego z bohaterów powołującego się na wcześniej zasłyszaną opowieść innego człowieka). Pełna napięcia scena rozwalania drzwi siekierą przez rozsierdzonego pijanego męża to wzorzec dla późniejszej o dziesiątki lat podobnej sceny ze "Lśnienia" Kubricka. Jednak "Furman śmierci" to przede wszystkim prekursorski film dla kina Bergmana, dzięki wyrazistej atmosferze przygnębienia, smutku i lęku - dramatu międzyludzkich konfliktów.