Na studiach miałam fakultet z filmoznawstwa. Nie był to szczególnie rozbudowany czy ambitny program. Zresztą ludzie uczestniczący w zajęciach, byli zainteresowani jedynie zaliczeniem przedmiotu. Na szczęście prowadzący - chciał sprawić, żebyśmy zakochali się w dobrym kinie. Jedną z jego propozycji był właśnie "Gabinet....." Kiedy zaczął się pokaz większość grupy opuściła salę, narzekając, że to co jest tutaj prezentowane to nuda. Pozostała tylko nieliczna grupka, która z zapartym tchem śledziła każdą scenę. Po filmie nikt się nie odzywał, nikt nawet nie ważył się zakłócić ciszy jaka powstała w sali projekcyjnej. To czarno białe niedopowiedzenie, przekazało nam więcej treści niż całe współczesne kino z setkami horrorów. Wracając do domu każdy z nas czuł wokół siebie duch doktora...... Dyskusja pojawiła się dopiero po czasie, kiedy mogliśmy ochłonąć, "przetrawić" to wspaniałe widowisko. Nikt nie żałował, że został i do końca oglądał, wszyscy cieszyli się, że większość opuściła salę. Doktor przedtawił swój spektakl tylko dla nas i zapadł nam w serca najgłebiej jak potrafił.