Jezu, jak można temu filmowi dawać 1/10? Może nie jest to arcydzieło i dałoby się do czegoś przyczepić, ale to głęboki i wstrząsający film, dotykający prawdy o życiu, choć bez nachalnego i jasnego przesłania. To film, który rani i boli. I wcale nie dlatego, że Nancy się samookalecza, albo że nie układa się jej z mężem. Boli, gdy się obserwuje jej żałosne próby komunikowania się na jakimś zupełnie irracjonalnym poziomie i bezradność otoczenia wobec tych prób. To jest film o samotności wynikającej z niemożności porozumienia się. Ta niemożność dotyka wszystkich bohaterów filmu: Nancy, jej męża, sadomasochistycznego kochanka, wreszcie psychoterapeutki. Wszyscy oni tak samo nie radzą sobie ze światem, popełniają błędy, które popełniane przez innych ranią ich samych.Renck pokazał ludzi jako zbiorowisko równoległych bytów, które z grubsza rzecz biorąc znajdują się, z takich czy innych powodów, w podobnej sytuacji. Gdyby Nancy to rozumiała, może by tak tragicznie nie przegrała.
Zgadzam się, że obecność Marii Bello to zdecydowany atut tego filmu. Zgadzam się też, że jest piękna i to w rzadki, naturalny sposób, ale na uwagę (poza urodą oczywiście) zasługuje chyba przede wszystkim jej doskonała gra aktorska :) Znakomity jest też Rufus Sewell grający człowieka-enigmę. Jak dla mnie - świetny film. A że smutny? Cóż, życie nie zawsze bywa wesołe.
BTW, szczerze życzę, żeby żonka wyglądała tak jak Bello, będąc w jej wieku.