Myślę, że dla wszystkich lubiących dramaty, będzie to odpowiednia pozycja filmowa by móc pokontemplować nad otaczającym nas światem. Film nie jest wybitnym dziełem, mogę to stwierdzić bez cienia wątpliwości, lecz daje się oglądać, co do tego również wątpliwości nie mam.
Dzieje się tak gdyż, mimo iż film nie ma jako takiej akcji ciągle trzyma w pewnego rodzaju niepewności, co niewątpliwe przykuwa uwagę widza. Mój zachwyt nad urokami Genui jest raczej znikomy, odniosłem wrażenie jakby mieszkańcy zachłyśnięci historią swojego miasta zapomnieli że ciągle należy o nie dbać. Obskurne, ciasne wręcz klaustrofobiczne uliczki, cuchnące urynałem nie były obiektem moich westchnień, wręcz przeciwnie pogłębiały uczucie niepewności. Bohaterowie tego filmu uciekli z deszczy pod rynnę. Włochy miały być oazą spokoju a stały się kolejnym miejscem dramatu.
Głównym wątkiem filmu jest rozpacz rodziny po stracie bliskiej im osoby, zaś akcja zacieśnia się do spacerów córek głównego bohatera po uliczkach Genui, względnie plaża bądź stary kościół. Wszystkie zaczątki jakiejkolwiek akcji są dość naiwne i przewidywalne.
Film jest przygnębiającym studium ludzkich stanu ducha po śmierci członka najbliższej rodziny. Warto zauważyć dobrą kreację młodej Perl Haney-Jardine (mimo, iż rola która jej przypadła nie była zbyt wymagająca, wywiązała się z niej co najmniej dobrze). Wszystkim pałającym bezgraniczną miłością do dramatów, pięknej Willi Holland oraz nietuzinkowego Colina Firtha zapraszam do kin.
Szkoda że na filmweb.pl nie można dawać połówek, ponieważ dla tego filmu najbardziej pasuje ocena 5,5/10.