Filmowy koszmarek łączący w sobie melodramat z fantastyką. Nieznośnie łzawa historyjka o życiowym przegrańcu, którego szansą na odkupienie staje się znajomość z pięknością o kształtach Megan Fox, którą łaskawy Bóg obdarował... parą skrzydeł. Już sam pomysł jest co najmniej ekscentryczny, ale to jego wykonanie woła o pomstę do niebios: niedorzeczny i wypełniony dziurami scenariusz trafił w ręce człowieka, który o reżyserii najwyraźniej nie ma pojęcia (pewnie ukończył jakiś kurs korespondencyjny). Szczyt absurdu owe dziełko osiąga w bezgranicznie kiczowatym finale, który zrodzić się mógł jedynie w jakimś skrajnie chorym umyśle. Ktoś zapyta: no dobra, skoro nie lubisz gówien dla niezrównoważonych emocjonalnie nastolatek, to po co w ogóle po to sięgnąłeś? Przyznam szczerze, że łudziłem się, że tacy panowie jak Rourke i Murray mają zwyczaj czytania scenariuszy, które akceptują. W tym przypadku jednak jestem przeświadczony, że tego nie zrobili. Albo też twórca ich oszukał i podsunął zupełnie inny skrypt, a dopiero potem, po podpisaniu kontraktu, wyjawił im swój sekret: słuchajcie, jestem małym, złośliwym gnomem, który właśnie zaangażował was do pretensjonalnej, bezwstydnej szmiry. Kojarzycie serial "Siódme niebo"? No właśnie, więc ty Mickey zakochasz się w anielicy... itd., itd. No i na co wam to było panowie?