Pierwocina Maca Cartera przypomina po części „Kobietę w czerni” Jamesa Watkinsa, współczesną produkcję wytwórni Hammer Film. Sekwencji prowokujących gęsią skórkę i konwulsyjne, niespokojne podrygi znajdziemy w „Haunt” przynajmniej kilka, a każda kolejna scena działa z większą intensywnością niż poprzednia. Ich sukces wynika w dużej mierze z prostoty. Okazuje się, że najbardziej oczywiste horrorowe gesty, zagrania, które każdy niemal widz potrafiłby spisać w kompendium gatunkowej sztampy, nadal potrafią straszyć i zaskakiwać. Potrafią jednakże tylko wówczas, gdy reżyserią tysiąc pierwszego horroru o duchach zajmuje się twórca niemniej kompetentny niż Carter. Wizja młodego twórcy nie tylko jeży włos na głowie żądnego lęku widza, jest też objawieniem sporej kinematograficznej inteligencji, wzorowego smaku oraz imponujących zdolności w dyrygowaniu zespołem technicznym. W tym miejscu słowa uznania należą się operatorowi Adamowi Marsdenowi. Jest w jego spojrzeniu na horror coś, co przyprawia o zimny dreszcz.

hisnameisdeath . wordpress . com/2014/12/28/filmowe-podsumowanie-2014-roku-25-najlepszych-horrorow-cz-1/ (spacje!)