Drugi film fabularny w karierze Lava Diaza. Dziś twórca jest kojarzony z czarno-białym slow cinema trwającym średnio 6 godzin. W 1999 roku skorzystał jednak z kolorowej taśmy, a cięcia stosował przynajmniej raz na minutę. "Naked Under the Moon" jest bliższy telenoweli niż kino artystycznemu, choć zawiera sporo z tego drugiego.

Historia ubogiej filipińskiej familii. Gdy interes rodzinny bankrutuje, zmuszeni są przenieść się do wsi gdzie stawiali pierwsze kroki. Tam dopada ich przeszłość. Każde zostawiło w tym miejscu jakąś smutną historię, a powrót zmusza do stawienia czoła najgorszym wspomnieniom.

Najlepiej wypada pierwsze pół godziny. Wtedy Diaz zawiesza obraz między jawą a snem. Przedstawia nam postaci, a gdy tylko zasypiają pozwala sobie zajrzeć do ich głów. Ten pomysł szybko jednak porzuca na korzyść realizmu. W kolejnej części filmu obserwujemy cierpienie bohaterów i medytację nad ciężkim losem. Przerywają je całkiem ładne, niekoniecznie potrzebne, ujęcia wiejskich krajobrazów, jeziora, bądź nieba.

W ogólnym rozrachunku to dzieło wypada mało interesująco. Ma swoje momenty, ale wiadomo w jakim kierunku zmierza i jest zdecydowanie zbyt rozwlekłe. Może w późniejszych latach twórca nauczył się zapełniać film tak by kręcić nawet czterokrotnie dłuższe metraże. Tutaj jeszcze nie ma tego daru.