W związku ze zbliżającym się krótkometrażowym filmem ,,Tangled Ever After’’ postanowiłam opublikować tutaj swój własny pomysł na ,,Zaplątanych 2’’. :D
Będę tutaj umieszczać po rozdziale swoje opowiadanie. ;)
Oto i ono :
PROLOG
Opowiem wam teraz jak zniknęłam…
Ale spokojnie ! Ta historia też jest raczej rozrywkowa, ale tym razem wcale nie jest o mnie…
Jest o kimś imieniem Julian Szczerbiec…
*

Czasem zdajemy sobie sprawę, że znamy kogoś bardzo dobrze… Ale tak naprawdę niczego o nim nie wiemy…
*
ROZDZIAŁ 1
Coś brązowego zamajaczyło tuż nad jego twarzą a chwilę potem rozległ się podekscytowany głos :
- Julek wstawaj ! – potrząsnęła jego ramieniem. Mruknął coś niewyraźnie i przekręcił się na drugi bok. – Oj przestań ! To już dziś, wiesz !?
W odpowiedzi usłyszała ciche pochrapywanie. Westchnęła.
- Pascal, czyń swoją powinność…
Na efekt nie trzeba było długo czekać. Dziki okrzyk wypełnił całą komnatę, gdy wymachując rękami zerwał się na równe nogi.
- Czy ta żaba choć raz zostawi moje ucho w spokoju !?
- Po pierwsze to kameleon a po drugie kazałam mu.
- I ty przeciwko mnie !? – opadł na łóżko po czym przeniósł wzrok na zegar. – Siódma !?Przecież to nie ludzkie !
- Nie dramatyzuj tak. – usiadła obok niego. – Przez prawie osiemnaście lat codziennie wstawałam o tej porze… Miałam dużo rzeczy do zrobienia. Porządki i takie tam. – wzruszyła ramionami. – Postanowiłam posprzątać swój pokój ale był czysty. Wtedy wpadałam na genialny pomysł ! I wiesz, co !? Umyłam całą podłogę na korytarzu !
- Co !?
- Pascal też mi pomagał… - ciągnęła dalej. – O patrz, wciąż ma jeszcze mydło na łapkach…
Kameleon pokiwał łebkiem.
- Ty żartujesz, co !? – Julian podbiegł do drzwi i wyjrzał na korytarz. Posadzka z białego marmuru lśniła jak jeszcze nigdy dotąd. Niewiele brakowało a można by było się w niej przejrzeć. Promienie wschodzącego słońca odbijały się od niej niczym od lustra, padając na zdumioną twarz Juliana. W kącie, oparta o ścianę stała miotła a wraz z nią wiadro pełne mydlin i dwie szare od brudu ścierki.
- Nieźle sobie poradziliśmy, nie ? – tuż obok niego stanęła Roszpunka, promieniejąc ze szczęścia.
- Przecież jesteś księżniczką ! Takie rzeczy robią inni ! Macie tu chyba jakąś służbę czy coś !?
- Mamy. Ale pomyślałam, że miło będzie jak raz ich wyręczę i zrobię taką małą niespodziankę… Biedni codziennie się tak męczą…
- Bo to ich praca ! Oni… - spojrzał na Roszpunkę która uśmiechnięta od ucha do ucha, z uwagą go słuchała. – Eee… Z resztą nie ważne… - poddał się i machnął ręką. – A co właściwie chciałaś ?
- A, właśnie ! Dzisiaj jest nasz najważniejszy dzień !
- Nasz ? – odparł zdumiony. – Jedenaście dni temu był ślub, wczoraj skończyło się wesele… - zastanowił się. – Poprawiny jakieś czy coś !?
- Czy ja wiem. Jak chcesz to możemy to tak nazwać. W każdym razie całe królestwo chce nas poznać !
- A nie zna ?
- Ale jako królewską parę ! Wiesz, teraz jestem księżniczką a ty księciem… - zerknęła na niego. – Chodź trudno mi w to uwierzyć…
- Wiesz, mi jeszcze trudniej…
- No, zaraz przywitamy poddanych a wieczorem odbędzie się uroczysta kolacja !
- Kolacja !? – powtórzył. – Dlaczego ja nic nie wiem !?
- Mama… – jej twarz rozjaśniła się wypowiadając to słowo. – Powiedziała mi o tym wczoraj wieczorem ale byłam taka zmęczona, że po prostu padłam na łóżko i zasnęłam. – zrobiła niewinną minkę. – Ale nie gniewasz się ? Sam mówiłeś, że wolisz osobny pokój…
- Wiem, i niech tak na razie pozostanie…
Umilkł i nagle dotarło do niego, że przez cały ten czas był w piżamie ! Obrzucił krytycznym spojrzeniem dziwaczny, granatowy komplet, po czym bez zastanowienia wypchnął Roszpunkę na korytarz i zatrzasnął drzwi.
- Musze się ubrać ! – poinformował.
- No co ty !? – Roszpunka się roześmiała. – Piżama jest bardzo ładna ! Sama ją dla ciebie wybrałam !
Zza drzwi dobiegło ją jęknięcie.
- Nie dobijaj…
Pokręciła głową i ruszyła przed siebie.
- Musimy się przygotować, prawda ? – pogłaskała kameleona siedzącego jej na ramieniu po czym zniknęła za rogiem.
***
Tyle ludzi zgromadzonych na raz w jednym miejscu nie widział jeszcze nigdy w życiu. Tłumy kobiet, mężczyzn i dzieci stało na dziedzińcu i raz za razem wiwatowały na cześć królewskiej pary. Wszędzie porozwieszane były fioletowe chorągiewki i flagi z motywem złotego słońca… Zdecydowanie zbyt hucznie.
- Wydarzenie na skalę światową… - mruknął Julian, opierając się plecami o balustradę na balkonie, skąd wszystko obserwował. Nie był przyzwyczajony do tego typu uroczystości i to jeszcze jedna po drugiej. Ledwo co stał u boku Roszpunki ubranej w białą, zwiewną suknię a tu już wzywają go do czegoś takiego… Ach, i jeszcze te wczorajsze wesele…
- Hej, Julek ! Już jestem ! Przepraszam, że tak długo ale mama miała dla mnie nową sukienkę.
Rozchmurzył się od razu na jej widok.
- W fioletowym ci ładniej jakby co…
- Ale różowy też jest w porządku, prawda ?
- Jasne, po prostu się przyzwyczaiłem…
W tym momencie na murach pojawili się straże i rozległy się głośne fanfary.
- Jej wysokość księżniczka Roszpunka i książę Julian Szczerbiec ! – zabrzmiał głos jednego ze strażników. Oczy wszystkich zwróciły się ku balkonowi.
- Rosz-pun-ka ! Rosz-pun-ka !
Uśmiechnęła się i pomachała ludziom w dole. Okrzyki nie ustawały. Julian zaczął się kręcić przy balustradzie i po pewnym czasie skrzyżował ramiona.
- A ja to co !? – poskarżył się, krzycząc do zgromadzonych.
- Nie przejmuj się. – Roszpunka uśmiechnęła się nieco zakłopotana gdy w tym samym momencie ponownie wykrzyczano jej imię.
- Ciekawe kiedy przypomną sobie o moim istnieniu… - mruknął wychylając się.
- Julian ! Julian ! – rozległo się nawoływanie kilku osób z tłumu.
- No proszę… - wyszczerzył zęby. – Tak, tak ! Witajcie ludzie !!
- Julian ! Julian !
- Co tam chcecie od mnie !?
- Przesuń się trochę ! Zasłaniasz księżniczkę !
- Słucham !? – wrzasnął zirytowany. Odwrócił się i kucnął obrażony, tyłem do mieszkańców.
- Julian, co ty wyprawiasz ? – syknęła Roszpunka ciągnąc go do góry za ramię. – Wstawaj ! Jak ty się zachowujesz ?
- A oni jak !? – odparł wskazując na nich podbródkiem.
- Koniec wizyty ! Para królewska jest zmęczona ! – zagrzmiał strażnik. Tłum jęknął nie zadowolony po czym dziedziniec zaczął po woli pustoszeć.
- My zmęczeni !? – Julian poderwał się z ziemi. Przyłożył dłonie do ust i wrzasnął w stronę straży : - Człowieku, dopiero co wstaliśmy !
Oficer gwardii wywrócił oczami.
- Młody a głupi… - warknął z niemieckim akcentem.
- Kochanie i jak tam ?
Niespodziewanie zjawiła się królowa wraz z mężem. Julian natychmiast się wyprostował i nerwowo strzepnął kurz z ramienia. Co jak co ale czuł się nieswojo w ich obecności.
- Dzień dobry. – wykrztusił i uśmiechnął się krzywo.
- Wszystko dobrze mamo. Julek tylko trochę tam ponarzekał… - posłała mu znaczące spojrzenie. – Ale ogólnie w porządku !
- To wspaniale. – królowa się uśmiechnęła. – Chodź teraz ze mną. Mam dale ciebie małą niespodziankę…
- Och mamo, już dostałam nową sukienkę !
Julian obserwował jak została pociągnięta za rękę i obie zniknęły we wnętrzu zamku. Ciężka, męska dłoń wylądowała na jego ramieniu tak nagle, że aż się wzdrygnął.
- No co tam Julian ? – odezwał się król, niskim tubalnym głosem. – Dobrze ci u nas w zamku ?
Pokiwał szybko głową.
- Mam nadzieję… - potężne ramię króla objęło go po przyjacielsku. Że moja córka nigdy nie będzie przez ciebie płakać…
Julian postanowił rozluźnić nieco atmosferę.
- Raz już płakała… - zaśmiał się. Król stanął po czym spojrzał na niego uważnie, zabierając rękę.
- Słucham !? – zagrzmiał. Do Juliana dotarło, że ojciec Roszpunki nie koniecznie zna się na żartach.
- Eee… To znaczy płakała w wieży ! – wykrzyknął Julian. – I to przeze mnie ! Znaczy, to nie była moja wina ! Ja nie specjalnie… Eee… Mówiła przecież co tam się zdarzyło ! – jęknął z desperacją. – Niech się tata tak nie patrzy…
- Jak mnie nazwałeś !? – król zrobił gwałtowny ruch w jego kierunku. Julian zaczął się cofać.
- Myślałem, że jak wziąłem ślub z Roszpunką to jest pan… eee… król… Moim tak jakby… Ojcem ? – ostatnie słowo wypowiedział ze strachem bowiem król stał w tym momencie tuż przed nim.
- Słuchaj no ! Ty sobie za dużo nie pozwalaj. Dobrze ci radzę… To, że wcześniej mogłeś robić co chciałeś nie znaczy, że teraz też tak będzie…
- Ale ja tylko żartowałem…
- A może ślub moją córką również był żartem !? Skąd mam wiedzieć czy nie zrobiłeś tego tylko dlatego, że jest księżniczką !?
- Ależ ja już wcześniej… Za nim mi powiedziała… A w wieży to co !? – sięgnął po niepodważalny argument. – Roszpunka na pewno o tym opowiadała !
- Tak, mówiła o tobie i Gertrudzie. Jak nie mogła cię wyleczyć bo ta wstrętna porywaczka obcięła jej włosy…
- Ona !? Prędzej by…
- A kto !? – ryknął król. Julian zrobił krok do tyłu i poczuł za sobą metalową balustradę. Zerknął w dół. Chyba król nie był na tyle zdesperowany aby…
- Będę cię miał na oku. – warknął po czym odszedł.
Poczekał aż całkowicie zniknął mu z oczu i głęboko odetchnął. Pomyślał, że w najbliższym czasie będzie się musiał trzymać jak najdalej od króla. Ale jedna rzecz nie dawała mu spokoju. Dlaczego Roszpunka skłamała, że włosy obcięła jej… Gertruda…