Film z gatunku "łopatologia dla zidiociałych Amerykanów jak doszczętnie zepsuta jest polityka". Jakkolwiek Clooney by dobrze tego filmu nie zrealizował, jak aktorzy by się nie uwijali żeby wyszło świetnie (i zagrali tak, że czapki z głów), to mimo wszystko wyszło miałko - dalej spoiluję, ostrzegam.
Idealista grany przez Goslinga doszedł tak wysoko i nagle, nie wiadomo dlaczego, na tak wysokim etapie nagle "traci niewinność"? Klapki mu opadły z oczu? Co to za PR-owiec z bożej łaski, który wierzy w przyjaźń z dziennikarką i nie wyczuwa tak prostej podpuchy jak wmanipulowanie w rozmowę z szefem konkurencyjnej kampanii.
Zasadniczo proste to jak budowa cepa, główny bohater narysowany tak grubą kreską, że litość bierze. Taka Polyanna którą gra tu Gosling naprawdę daleko by nie zaszła ze swoją wiarą że świat jest dobry, wszyscy się lubią i są ze sobą szczerzy. Że wystarczy powiedzieć co ci leży na serduszku szefowi i co mogłeś zrobić, ale nie zrobiłeś, żeby ten wybaczył i pogłaskał po główce. Błagam.
Szkoda, bo tacy bohaterowie zagrani przez Clooneya i Hoffmana są naprawdę świetni. Marisa Tomei też, Evan Wood troszkę mało realistyczna jako naiwny kociak, który dał się złamać - dziewczyna z taką twarzą raczej nie daje sobie w kaszę dmuchać ;) Ale zasadniczo obsada wymiata, prawie cała. Z całą sympatią dla Goslinga - nie wyszło mu tu, jest drewniany, jednowymiarowy.
Film się ogląda dobrze, ale nie sposób nie zgrzytać zębami przy co bardziej w prostacki sposób holiłódzkich absurdach sytuacyjnych.