Fantazja twórców kina nie zna granic. I powinniśmy się
cieszyć z tego jednak, bo dziś to jest jak wygrana w zdrapkę.
Przy tych wszystkich powielanych starych chwytach, że o
remake już nawet nie wspomnę, kino które ma nam
nakreślać naszą przyszłość w na różne sposoby, ma
największe szanse na nowe, nieznane tematy. Co nie znaczy,
że odpowiedzialni za kino nie powinni, a nawet muszą szukać
w każdym gatunku. Muszą być kreatywni.
''Igrzyska śmierci'' nawet jak na sf oraz formę akcji, nie są
czymś nieznanym i wyjątkowym. Po prostu to już było, ale nie
tak napiętnowane reklamami. ''Gamer'' czy ''Death race'' dla
przykładu nie było chyba tak głośne, ale też miało bardziej
służyć dla kina klasy B. Film Rossa to już inna liga. Tak
zapewne miało być, ale po tym co zobaczyłem, mogę go
śmiało postawić w szeregu z filmem ze Stathamem, pomimo,
iż to zupełnie różne w wykonaniu produkcje.
Najbardziej zniesmaczony byłem samym pomysłem
uczestnictwa dzieciaków 12 - 18 letnich. Tu już nie chodziło o
zwyrodnialców, winnych nie jednego istnienia, tu dopiero
produkowano nienawiść i wrogość. Tworzyli zabójców. Z tym,
że krótko żyjących. Ale film trwał i trzeba było skupić się na
innych sprawach, a nie na tym co nieuniknione.
Pierwsza część filmu (minimum 100 minut), to bardzo
sprawne przygotowanie uczestników do Igrzysk. O dziwo
wydawało by się, że to ta słabsza połowa. Nic bardziej
mylnego. Ja uznają ją akurat za tą ciekawszą. Fabuła
nabierała soczystości, mamy wszystko niebanalnie i
szczegółowo podane i jest ok. Problemy zaczynają się wraz z
Olimpiadą. Chyba nawet ja miałem je większe niż biorący
udział w tym wszystkim młodzi ludzie. Zrobiło się nielogicznie,
momentami zbyt sennie, a oszukiwanie ze strony
organizatorów już całkiem mnie rozdrażniło. Stał się też w inny
sposób możliwy do przewidzenia. Dochodzi jeszcze motyw
melodramatyczny i chwile z nim związane, które są iście
absurdalne. Za dużo i za długo. Przez to film się
niemiłosiernie wydłuża, a to wpływa jeszcze bardziej na jego
niekorzyść. Koniec, to już królestwo banału i wszystko wraca
do normy niestety. Coś co miało dla mnie okazać się
''wybuchem'', było malutką petardą. Tylko dzięki sprawnej
akcji wzbudza zainteresowanie. Dobrze, że chociaż w tym
lesie, podczas tej nijakiej bieganiny, dwukrotnie dano nam
nacieszyć się pomysłem Kathniss.
Film obdarowany jest subtelną ścieżką dźwiękową, ale nie
zapadającą na długo w pamięci.
Uznanie za scenografię, charakteryzację, a także za całkiem
sprawne zdjęcia. To i pierwsza odsłona ''Igrzysk śmierci'', to
atuty, które pomogły mi ocenić całość na 5/10. Nie do wiary.
Pozdrawiam