No faktycznie, geniusz. Tym filmem dał mi odpowiedź na wszystkie nurtujące mnie pytania egzystencjalne :)

Według tego filmu? Spersonifikowałeś film. To wizja reżyserska, a nie jakaś teza. Niby w ścisłym znaczeniu ateista to ten, co nie wierzy w Boga, ale mimo wszystko ateiści w duchy raczej też nie wierzą, ponieważ w Boga nie wierzą zwykle z powodów biologicznych i nie przekonuje ich... życie niebiologiczne, spirytualne czy jak tam to nazwać. Tak więc... nazwanie filmu ateistycznym to dość mocne określenie. Reżyser przecież poza tym nie musi w to wierzyć. To taki... scenariusz. Nawet w oderwaniu od filmów w gronie znajomych można pogadać na takie tematy jeśli nie wierzy się w coś konkretnego bardzo twardo i dogmatycznie- i wtedy można powiedzieć- "a co powiesz na taki scenariusz, a na taki czy inny". Na taki, że mamy dusze, ale to jest jakby energia, a jeśli tak, to gdzie ona trafia itd. Film przedstawia jeden z pomysłów. Pomysł dość oryginalny.

Bzdury piszecie dziadki.

Ten film jest chrześcijański - chodziło o to, że główne postaci miały grzechy na sumieniu np: Matka, która zabiła swoje dzieciaki. Dzieciaki, które chciał cheatować z swoją wiarą w Jezusa itd. itd. Nie trafili przez to ani do góry ani na dół.

Piekło czy też niebo to nie miejsca, to stan duszy.

To najnowsza wersja. Zresztą dość interesująca.

Tylko gdyby to było takie proste i precyzyjne to powinno tam się szwędać pełno duchów i to od początków istnienia człowieka (a może i zwierząt?).

Myśle, ze pozostanie w domu to swego rodzaju czyściec.