Po pierwszych trzydziestu minutach byłem nieco zawiedziony, po tak... Nietypowym pomyśle, godnym The Asylum (którzy swoją drogą i tak przerobili 'Iron Sky' na swoją modłę) spodziewałem się filmu totalnie szalonego, wciskającego w fotel i wywołującego na przemian salwy śmiechu i ogromne zaskoczenie kolejnym szalonym pomysłem. Tymczasem całkiem udany film powolutku leciał i leciał... I wrażenie ogółem wywoływał pozytywne, ale bez rewelacji. Jednak im dalej tym bardziej mnie to wciągało a końcówka wręcz uroczyła. I gdy po seansie powoli ułożyłem sobie wszystkie klocki i pomyślałem nad oceną wyszła mi ona bardzo wysoka. Dlaczego? Raz: bo od strony scenariusza, o ile rzecz jasna zaakceptuje się ideę nazistów po ciemnej stronie księżyca wiele do zarzucenia się nie ma. Dwa: mimo niewielkich środków na produkcję technicznie film jest dopieszczony i wygląda naprawdę ładnie. Trzy: dobrze zagrany, a Stephanie Paul stworzyła wręcz genialną karykaturę Sary Palin na prezydenckim stołku, totalna rewelacja, rola palce lizać. I cztery: perfekcyjne udźwiękowienie. Muzyka została dobrana w mistrzowski sposób i podejrzewam, że 'Iron Sky' wyląduje na moim osobistym podium jeśli chodzi o najlepiej udźwiękowione filmy tego roku, może nawet na pierwszym miejscu. I po piąte: to nie jest tylko głupia, totalna rozwałka. Warto wysilić się i postarać się go zinterpretować, zwłaszcza ostatnie sceny, wtedy wyłoni się prawdziwe przesłanie Żelaznego Nieba. Dlatego ode mnie siedem, plus jeden za rolę Paul, plus jeden na muzykę. I serducho za scenę z ambasadorem Korei Północnej, po prostu tarzałem się ze śmiechu. Dlatego polecam nabrać odrobinę dystansu do tego, co na ekranie i obejrzeć. Bo warto.