Jak zwykle nie rozczarowałam się ani Firthem, ani Carter, ani Rushem. Aktorsko doskonale dopracowany, bez zarzutów. Ale najbardziej podobało mi się ten niezwykły efekt utożsamienia się z Bertiem, niemal w każdej dla niego trudnej sytuacji. Najpierw jest coś na kształt buntu - co za uparty małpiszon(!), a później, im bliżej go poznajemy (równocześnie z Lionelem), zaczynamy go naprawdę rozumieć, a nawet przeżywamy jego klęski i osobiste dylematy. W ten sposób możemy się wczuć w obie postaci. Najpierw poznajemy króla z boku, później wchodzimy w jego skórę. Film był dla mnie ciekawą przygodą emocjonalną. Dałam 9/10, bo jakiś patafian mnie nastawiał, że pójdę się pośmiać, a ja obgryzałam paznokcie, a nawet płakałam razem z Colinem. Dodatkowo (w kwestii zalet naturalnie) reżyser kupił mnie przełamaniem nieco sposobu tworzenia filmów opowiadających o tamtych czasach. Nie mamy do czynienia z cierpieniem całego narodu, tylko tej wyjątkowej jednostki. Bardzo dobry film moim zdaniem.