Dawno nie widziałam tak nudnego filmu, w którym nic się nie działo na jakiejkolwiek płaszczyźnie: akcji, intelektualnej, emocjonalnej. Jeśli najbardziej zabawne momenty w filmie to kwestie bohaterów o sraniu ptaków na rzeźby świętych to to jest żałosne!

Ten film nie ma początku ani końca. Widz ogląda jedynie środek jakiejś historii, która kupy (o, sorry, tematycznie się zrobiło) się nie trzyma. Film stawia wiele pytań, owszem. Pytania o braki w scenariuszu.
- Niemal jedyną kwestią dziewczynki jest: "Co się dziwisz?" Ależ to oryginalne i zabawne... Pięcioletnia dziewczynka na poziomie umysłowym robota. Gra kiepsko, bo nic ciekawego do zagrania nie miała.
- Matka dziewczynki jest antypatyczna, zachowuje się jak oficer na przesłuchaniu. Nie wiadomo skąd się wzięła, skąd zna gwiazdę graną przez Lindę, dlaczego komponuje zapachy, nic nie wiadomo. A dziewczynkę traktuje jak powietrze. Udana mamusia.
- Wątek niby-narzeczonego bohaterki - nie intryguje, najbardziej rozczarowujący
- Historia pachnących zakonników i jednej niewiasty - jak z romansu dla kucharek
- I jeszcze to komponowanie zapachu z jaśminem w tle - zaraz po tym, jak bohaterka zawinęła sie w płótna, zapach znika z kadrów filmu, a wypadałoby, by dopowiedzieć, co się dalej stało (zapach ostatecznie nie podziałał?)
- Jaśmin - wielkie odkrycie, serce zapachu - uśmiałam się i przykro mi się zrobiło, że w Polsce nagradza się taki film.

Stracony czas.