większych bzdur dawno nie czytałem ...

a jaki romans dla Ciebie nie był banalny, który Cię film tak bardzo zaskoczył ??

Dom snow z cala pewnosia nie jest przewidywalny...

noo jaka nędza. a jeszcze książkę przeczytałam- podwójna męczarnia.

Melodramat może się kończyć dobrze albo źle, jak wie każdy wielbiciel gatunku. Ten się kończy, jak się kończy, nic zdradzać nie zamierzam. :P
Fakt, że film Scherfig nie zaskakuje żadnymi fajerwerkami ani rozwiązaniami fabularnymi (choć pomysł opowiedzenia historii trwającej 23 lata w taki sposób, w jaki została opowiedziana - wyrywając z niej dwadzieścia kilka dni, z których każdy to 15. lipca, skrajnie banalny nie jest), ale robi to, co powinien robić każdy porządny melodramat (nieważne, czy wybitny, czy kiczowaty, ani czy skończy się dobrze, czy źle), a więc wzrusza - i to bardzo umiejętnie. Ja tam lubię sobie popłakać na filmie, to oczyszczające uczucie, ale nie przepadam za filmami, które to wzruszenie na mnie wymuszają za pomocą tanich środków - długie sceny umierania na raka, zapłakane twarze przez pół godziny i inne tego typu chwyty charakterystyczne dla melodramatów tandetnych. Tutaj to, co najbardziej "płaksiwe" dzieje się w dni, których nie oglądamy, a film wzrusza - mimo wszystko. Część recenzentów (może nawet większość) uważa, że to wada, bo nie oglądamy "rozwoju bohaterów", bo oglądamy wyrwane z kontekstu sceny. Mi to nie przeszkadzało. Na dokładkę Hathaway, która wyrasta na jedną z moich ulubionych młodych aktorek, i Sturgess - przyzwoity aktorsko, a poza tym rozkosznie piękny. No i podobał mi się tekst Hathaway: "Kocham Cię, ale już Cię nie lubię". Może i kicz, ale czuję w tej chwili do kogoś coś podobnego. Polecam. :)

P.S. Gdybym oceniał ten film obiektywnie (jak się zwykle staram) to dałbym mu pewnie 6,5. Ale czasem mam ochotę ocenić coś sercem, nie rozumem - i to jest jeden z takich filmów. Więc dałem 8. :)