Coraz częściej mam wrażenie, że ludzie posługujący się określeniem "lewacy" z miejsca popadają w prymitywizm myślowy. To słowo jak nieraz czytam oznacza wszystko i wszystkich. Czyli nic nie znaczy, i nikogo nie dotyka. Ale ja nie o tym, a o wątki duchowe, a nawet religijne w tym filmie. Są one pochodną tego, co można znaleźć w opowiadaniach Munro, więcej w jej opowiadaniach są to wątki mocno wyeksponowane np. gdy bohaterka przyjeżdża do rodziców, jej matka niereligijna matka zaprzyjaźnia się z równie jak ona chorowitym pastorem. Miedzy Julietą a pastorem wywiązuje się gwałtowna kłótnia dotycząca spraw wiary, ona jest ateistką, sama to podkreśla, a pastor jak to pastor wierzy i nawraca. Dodatkowo matka, która ma zburzenia psychiczne zaczyna wierzyć. W innym miejscu, w filmie córka odcina się od matki, jest to po części uzasadnione winną za to, że jej ojciec wypłynął na połów po kłótni z matką. W opowiadaniu córka znika bo poszukuje wiary, a Julieta odcięła ją od takich wartości (jest racjonalna, i naukowa). Bohaterka wyrzuca sobie i nie posłała córki do szkółki niedzielne, bo dzięki temu została by zaszczepiona od religii (cytuje). W innym miejscu, gdy bohaterka jedzie do sekty w której przebywa córka, jest ona w opowiadaniu ukazana bardzo szczegółowo, a kobieta, z którą rozmawiaj jest przedstawiona jako bardzo wyniosła, wręcz gardząca nią z powodu jej niewiary. U Almodovara jak pamiętasz jest to bardzo neutralnie pokazane, a kobieta z którą rozmawia jest bardzo bezosobowa. Podsumowując, chodzi o to, że Almodovar na wszelkie sposoby starał się zeświecczyć oryginał, nadać mu wymiar bardzo laicki, przyziemny. To co widzisz i uznajesz za duchowe poszukiwania to prześwity z literackiego oryginału, a nie mistyczne poszukiwania reżysera. Ewidentnie Almodóvarowi bardzo podobały się zwroty akcji, to nimi bawi się w adaptacji, miesza nim, przestawia. U niego (choć nie jest to głośno zadeklarowane), zresztą tak samo jest w literackim originale, bohatera nie wierzy, jest ateistką, a córka w jakiś niezrozumiały sposób zapada na chorobę, na którą trzeba za młodu się zaszczepić (cytuje). U Munro dość jednoznacznie religia jest kojarzona z chorobą, zaburzeniem. U Almodóvara to co zaraża religią, to stara służąca, będąca jakimś reliktem dawnych czasów. Jedyna jednoznacznie negatywna postać w filmie. To co u Juliety przyjmuje formę religii, to wiara w córkę, że gdzieś jest, że może myśli o niej. To ma wymiar czysto humanistyczny i pojawiało się we wcześniejszych filmach Almodóvara. Wiara w drugiego człowieka. Zresztą, u Almodovara bohaterka jedzie spotkać się z córką, jest nadzieja (łączy je to samo doświadczenie), w literackim originale bohaterka dowiaduje się, że córka żyje, ma męża i pięcioro dzieci. Ale nigdy się z nią nie spotka, a nawet nie skontaktuje. Bo ona jak nie wierzyła tak nie wierzy, a córka tak, wciąż, mocno. Nie ma miejsca na porozumienie.

Mam wrażenie, że twój światopogląd zaważył na recepcji filmu. A to co odczytujesz z filmu jest błędne.