Czytałeś Munro? To świetna proza, ale bardzo realistyczna, umocowana mocno w kanadyjskim kontekście kulturowym. Almodovar wziął trzy opowiadania pisarki i mocno nim zamieszał, przestawiając to, dodając co innego, usuwając pewne wątki. To czego niema w prozie, a jest w filmie to tej rozpaczy bohaterki, depresji w którą wpada, tego otępienia, w opowiadaniu znika córka, a bohaterka żyje dalej. Almodovar nie zastąpił kanadyjskiego kontekstu kulturowego tym hiszpańskim, u niego akcja dzieje się w jakimś mocno oderwanym od wszystkiego świecie. Inna sprawa, że Munro i Almodovar to dwie całkiem różne wrażliwości. Almodovar to esteta, mocno skupiony na detalu scenograficzny, a Munro opisy rzeczy, miejsc, a nawet ludzi są bardzo zwięzłe, skrótowe, bardzo esencjonalne.

Niestety nie czytałem Munro, odniosłem się jedynie do dotychczasowych filmów Almo i do nowego filmu. Być może po przeczytaniu książki/opowiadania odniosę się do tematu jeszcze raz. Zaskoczył mnie ubogi scenariusz, zupełnie nie w stylu Almodovara.