Urzeka mnie w tym filmie idea K-Pax i fakt jak miernie wypada przy niej ludzkość, mająca swe prawa, bo nie potrafi rozróżnić inaczej dobra od zła, zamykająca się w małych enklawach- jak rodzina... A przecież przez to wszystko traci się to co piękne.
A z resztą...może tylko wariaci mogą być szczęśliwi? Dlatego tak lubię K-Pax, bo jest w tej wymowie analogiczny do Don Juana de M. Bez aż takiej urody zewnętrznej, ale z tak samo cudownym optymizmem i zbieżnym zakończeniem. Nie odpowiada na pytanie: człowiek żyjący we własnym świecie czy kosmita. A dlatego, bo odpowiedź jest zupełnie bez znaczenia. Przynajmniej dla mnie. Jeżeli ktoś się uprze że to kreacja tylko lepszej rzeczywistości- to i tak chyba nie poprzez racjonalizm, bo na to za dużo przypadków.
Książki chwilowo przeczytać czasu nie mam...ale znajdę go niebawem (kosztem egzaminów oczywiście:) ). Teraz mogę już jednak stwierdzić że film jest bardzo dobry, ze świetnymi kreacjami. Nawet owa senność kadrów poszczególnych odpowiada mi O grze aktorów nie wspominam- bo oczywiście jak najlepsza, choć Kevin S. wcześniej rzucił mnie na kolana Podejrzanymi, więc teraz bez uniesień aż takich:) Oczywiście spisał się rewelacyjnie!