To absolutna czołówka musicalu w historii kinematografii, przy czym najbardziej urzeka historyczna płaszczyzna, po której przechadza się film...

Nieskrępowana zabawa zasłania rodzący się faszyzm i narodziny zła. Genialny kontrast, który bynajmniej nie rzuca żadnych oskarżeń, ani nikogo nie piętnuje, bo wszystko dzieje się na boku. Śmiech i zabawa zastępuje wzrok, otumanieni ludzie nie dostrzegają niebezpieczeństwa zapatrzeni w kabaretowe dowcipy i harce. Lecz mistrz ceremonii (mistrzowska rola Joela Graya), uzewnętrznienie błazna, jawi się prędzej jako nasz Stańczyk, który dokazując i bawiąc masę, smutnym wzrokiem spogląda na zgromadzoną wokół tłuszczę i komentuje to wszystko jakby widział podłą przyszłość...

Pod tym względem wątek miłosnego trójkąta wypada dość ubogo. To już w końcu lata 70, gdzie cenzura zatoczyła ogon pod siebie i dała możliwość pokazania nieskrępowanej zabawy, lecz tej świadkami nie jesteśmy. Fosse kreśli co prawda biseksualny charakter tej opowieści, ale szyje ją zbyt grubymi nićmi, nie pozwala bohaterom na szaleństwo, wszystko do zostawia w sferze niedopowiedzenia. Ciekawe co mu na to nie pozwoliło – czy bał się pójść naprzód, w szaleństwo i orgię, a może przeszkodził mu w tym sceniczny rodowód historii?

Summa summarum – jeśli lubicie musicale - lektura obowiązkowa.

Moja ocena - 7/10
GRIFTER POLECA !!