Obejrzałem sobie wczoraj to nasze polskie "oscarowe arcydzieło" i doszedłem do wniosku, że nominacja do nagrody mogła się zdarzyć tylko dzięki sprzyjającej koincydencji dwóch, co najmniej, czynników. A mianowicie sprzyjającego klimatu politycznego (chęć dopieczenia Rosji) oraz nieznajomości języka polskiego przez członków akademii.

Tylko bowiem w ten sposób mogła im umknąć drętwota zakaźna, która wśród skądinąd nie najgorszych aktorów poczyniła na planie spustoszenie porównywalne do tego co zrobiła dżuma ze średniowieczna Europą. Niestety mam wrażenie, że źródłem tej choroby była miernej próby reżyseria firmowana przez zasłużoną i szacowną osobę pana Wajdy.

Oddając zatem reżyserowi co jego (słabe poprowadzenie aktorów) trzeba przyznać, że zadanie miał niełatwe, bo sprawę spieprzył już wcześniej, na etapie scenariusza. Scenariusz bowiem, w którym palce maczał również nieco mniej zasłużony pan Pasikowski, jest tak tragiczny, że nie dziwota, iż kasę (mimo niemal pewnej frekwencji w kinowych salach, nabijanej przez szkolne wycieczki) wyłożyć musiał Polski Instytut Suki... o przepraszam... Sztuki Filmowej.

Sztucznie sytuacje, brak ciągłości, rwane, na siłę posplatane wątki, pretensjonalne zachowania bohaterów - to zatem tylko niektóre kwiatki, którymi uraczy nas ten film. Na dobra sprawę jest to poszarpany zlepek wyjętych z kontekstu, kiepsko zagranych i kiepsko wyreżyserowanych epizodów.

Od kompletnej klęski ratują ten film dobrej jakości (kolorystyka, oświetlenie), cieszące oko zdjęcia (choć kadrowanie pozostawia już znacznie więcej do życzenia) oraz ostatnie piętnaście minut, którego wyżej przedstawiona krytyka nie dotyczy.

Ogółem 4/10