Albo się robi film fabularny, albo dokument. Ten "film" nie jest ani jednym ani drugim. Pan Wajda jak zwykle gra na uczuciach tych, kogo temat filmu bezpośrednio dotyczy. Pan Wajda nie potrafi odróżnić fatalnego pokolenia tych, których bliscy zginęli w Katyniu od tych, którzy chcieliby poznać prawdziwą historię. No i jak zwykle robi to jedynie po to, że tak chciał. Zrobił niby fabułę, niby dokument, powalił wszystkich ostatnią sceną, no bo jak nie miał powalić??? Ale zrobił to nieuczciwie, bo każdego rusza ten temat. Niby wszystko ok, niby prawda, niby grają, niby się starają, niby prawdziwie. A jednak nie. Sam temat nie może być usprawiedliwieniem słabego filmu, po prostu słabego. Nie ma co wynosić pod niebiosa faktu, że Pan Wajda zrobił film o Katyniu, trzeba go poddać krytyce. Ale nie - my, Polacy, nie krytykujemy tego, co dla nas święte, każda nieudana próba podjęcia tematu to tabu. Niestety, Pan Wajda nie udźwignął tematu, potraktował go jak to zwykle w polskim filmie - martyrologia i tyle. Ludzie, którym temat jest bliski, zauważają jedynie fakt, że nareszcie ktoś o tym powiedział, a pomijają to, co w filmie ważne - grę aktorów, sposób prowadzenia akcji, sam dobór aktorów. Dla nich nie jest ważne, kto i jak gra, dla nich ważne jest, że film w ogóle powstał. A dla mnie, osoby, kto stracił bliską osobę właśnie w Katyniu, film jest płytki i oszukuje ludzkie uczucia. Nie jest słaby, jest zły.