no mnie też zabrakło ukazania głębszej psychologii żołnierzy , Wajda powinien poświęcić im więcej uwagi , a nie oczekiwania na nich , ja wiem o co chodziło , ale nie chce mi się już o tym pisać , tak czy siak film bardzo dobry tak na 8/10 jak dla mnie , ale Popiół i Diament i tak będzie niezwyciężony , niby tak dwa odmienne filmy , a jakoś tak dla mnie mimo wszystko bardzo podobne. Pozdrawiam !!!

Ten film miał właśnie głównie opowiadać o następstwach zbrodni katyńskiej. Wajda przelał tu swoje własne doświadczenia, doświadczenia swej matki, do końca życia oczekującej powrotu męża. Rozumiem, że nie wszystkim sie takie ujęcie tematu podoba, ale te narzekania kojarzą mi się z mękoleniem co poniektórych, że w "Pianiście" za mało wojny było, że jakaś bitwa powinna być "cy cuś"...

OK! Niech będzie że miał opowiadać o następstwach Katynia. Ale ciekaw jestem co sądzisz o filmie jako formie przekazania tego problemu (dramaturgii, muzyce, grze aktorów)? Pozdro!

Napisałem już na tym forum jedną recenzyjkę, wkleję ją tu:

"Udało się, panie Wajda"
- powiedziałem do reżysera po obejrzeniu filmu. Udało się wygrać chyba już (niestety) ostatni bój i wybić sie ponad poziom ostatnich filmów (Pan Tadeusz i Zemsta). Bo "Katyń" to film co najmniej bardzo dobry. Nie jest to obraz na miarę "Kanału", "Popiołu i diamentu" czy któregoś z "Człowieków", nie jest to też dzieło świeże i oryginalne (ale czy można świeżości i oryginalności wymagać od 80-latka?), raczej od A do Z schematyczne, ale reżyserski instynkt Wajdy sprawia, że w trakcie seansu nie czuje sie tego. No i jest tu obecna największa, moim zdaniem, zaleta jego filmów - emocje. Coś zaczyna się w człowieku dziać, gdy ogląda sceny takie jak rozdzieranie polskiej flagi, Wigilię w obozie (przywodzącą na myśl podobną scenę z wybitnego "Przesłuchania" Bugajskiego), czy oczywiście sceny finalne. I zaskakująca rzecz - frazesy o polskości, zazwyczaj nie robiące na mnie żadnego wrażenia (nie jestem typem patrioty), tu zadziałały. Nie wiem jak... Aktorstwo - bez rewelacji (po Chyrze spodziewałbym sie więcej), ale nie ma też do czego się przyczepić. Muzyka podobnie. Pochwalić należy świetne zdjęcia (Edelman to Edelman) - wydatnie zwiększają siłę oddziaływania poszczególnych scen.

Ode mnie 9/10.

PS Historia zatoczyła koło - Wajda zaczynał od filmów osobistych, stopniowo ową "osobistość" porzucał, by gdzieś w okolicy "Ziemi obiecanej" ostatecznie ja pożegnać, a teraz wrócił do początku. Pięknie.

PS 2 Niestety, sam reżyser nie wierzy w możliwość otrzymania oskarowej nominacji :-(