Pan Wajda generalnie kręci bardzo dobre filmy. Fakt są to zwykle nawiedzone, historyczne psychodramaty. Można ich nie lubić, ale nie da się zaprzeczyć że są dobre. No i Wajda jest teraz kimś w rodzaju naszego kinowego wieszcza (muzyczną wieszczką jest pani Edyta Górniak). Wszyscy chwalili Wajdę za sam fakt podjęcia się realizacji Katynia. Nakręci Katyń, wreszcie otworzy ludziom oczy, wreszcie wszyscy zobaczą jak bardzo źli są ci Rosjanie (Sowieci). Do tego jeszcze dochodzą: ówczesny rząd PiS, lubiący nurzać się w brudach przeszłości zamiast ratować polskie szpitale i antyrosyjskie nastroje siane przez polityków. I przebój gotowy. Wajda bezbłędnie wyczuł porę i nakręcił Katyń dokładnie wtedy kiedy znów (który to już raz) wywlekano sprawę zbrodni katyńskiej. I udało się... Katyń przyciągnął dużo ludzi do kin. Po klasie reżysera należało się przeboju spodziewać. Mi się jednak film nie podobał... Uważam, że Wajda przedobrzył z tym pokazywaniem ogólnej tragedii. Nie podoba mi się pomysł skupienia się na tragedii żon, traktując po macoszemu samych żołnierzy (a w końcu to oni zginęli). Do tego z gry aktorskiej też jestem nie do końca zadowolony. Patrząc na rozpacz żon zabitych żołnierzy (nie wiem czemu), myślałem o sztucznym płaczy pani Trojanowskiej z klanu. Muzyka też nie za specjalna. Wzorem japońskich horrorów ograniczona do minimum.