Akurat ten fragment jest jednym z idiotyczniejszych, co zresztą jest normą u Wajdy - wystarczy wspomnieć scenę szarży na niemieckie czołgi, śmierć Trawińskiego w "Ziemi Obiecanej" czy rzucanie nożami podczas uczty w "Panu Tadeuszu". Wszystkie te sceny łączy jedno: Polak jest pokazany jako półgłówek, frajer czy nieumiejący się powstrzymać warchoł; w zamierzeniu ma być pewnie "głębokie" i "tragiczne", wychodzi głupie i pogardliwe.

A co do samej sceny - zadaniem żołnierza, bez względu na to, czy jest szeregowcem czy oficerem, jest walczyć za Ojczyznę. I, by sparafrazować Pattona, nie ginąć za nią, a sprawić, że zginie za nią sukinsyn po drugiej stronie. Zresztą, wystarczy przypomnieć dwa anglosaskie filmy: "Wielka ucieczka" i "Most na rzece Kwai". W pierwszym jest jasne dla oficerów, że mają uciekać z oflagu. W drugim angielski oficer, motywowany honorem, działa na rzecz wroga - tyle, że pod koniec i on, i widz uświadamiają sobie, że tak nie należało postępować, że było to zwyczajnie głupie i niepotrzebne. Zaś u Wajdy - "wzniosłość", "honor" i uczenie - na szczęście, coraz mniej skuteczne - że należy za Ojczyznę z honorem lec. Zamiast sprawić, żeby legli inni.