W trakcie seansu miałam chwilami uczucia mieszane, ale finalnie przybrałam ogromny uśmiech i muszę przyznać, że film mnie zauroczył. Bo to, co można by wziąć za wady, okazuje się chyba jego zaletami i działaniem twórców całkowicie zamierzonym. Tu ukłon w stronę Tarantino (wielokrotnie w "Kick-Ass" przywoływanym) bo on robi to samo: świadomie kręci "złe filmy", kalkuje i powiela schematy, jest nieprzewidywalny w swojej przewidywalności, spędził 3/4 życia w sali kinowej i kino kocha, co widać (twórcy tego filmu - ekranizacji komiksu zresztą - kochają dodatkowo komiksy). O ile filmy Tarantino są kalką całej popkulturowej kinematografii, to "Kick-Ass" jest kalką z kalki. O ile komiksy o superbohaterach przerysowują rzeczywistość, to "Kick-Ass" jest przerysowaniem tego przerysowania. Post-post-modernizm? Czy coś. Co wcale nie przeszkadza w polubieniu (super)bohaterów a nawet wzruszeniu się tu i ówdzie.
Hit-Girl była wspaniała! Uwielbiam małe dziewczynki kopiące wszystkim tyłki (do "Leona Zawodowca" też nawiązania były, a jakże!) No i Nicholas Cage (chyba jako parodia samego siebie) w stroju Batmana, nad miastem - coś, co szkoda byłoby przegapić.