Mi się zdaję mimo wszystko, że tu nie zawiniło aktorstwo a mocno drętwe dialogi, zupełnie nie filmowe. Choć aktor grający kieszonkowca oczywiście mógłby się momentami bardziej postarać - w pamięci mam ciągle zabawnie wyglądającą sytuację, kiedy zdenerwowany rzuca książką o podłogę.

Zgadzam się jednak, że wada to niewielka i film mocno nadrabia świetnymi ujęciami szperających rąk jak również znakomicie nakreśloną psychologią głównego bohatera.

Polacy nie są gorsi i swój film dokumentalny o kieszonkowcach mają inne czasy, inne motywy. najlepszy jest ten gruba ryba- stary wyga mówiący gwarą warszawską.
http://www.filmweb.pl/film/Kieszonkowcy-1998-37529
youtube.com/watch?v=O0gZ-mCWuKE
p.s. przed wojna była też "znana i szanowana" lwowska szkoła kieszonkowców

Balet rąk, lol. Wkładając rękę do kieszeni przy górze garnituru, po co portfel spuszczają na sam dól, łapiąc go drugą ręką? Bez sensu. Przecież i tak wyjmują pierwszą rękę, która jest przy górze, więc równie dobrze mogą ją wyjąć trzymając portfel bez opuszczania go w dół. No ale takie rzeczy się robi, by było bardziej widowiskowo.
Poza tym większość tych sztuczek jest po prostu nierealna, co np. widać w pociągu. z jaką łatwością wyjmują portfel chyba kanarowi, i jeszcze (lol) go z powrotem wkładają na miejsce, z taką łatwością, wiedząc bardzo dokładnie w którym miejscu jest kieszeń, trafiając w nią bez problemu.

Zdziwiłbyś się chopie. Zostałbyś w samych skarpetkach i nawet byś o tym nie wiedział. Talent + praca. Ta "profesja" mnie fascynuje już od dziecka, bo jest na pograniczu magii. Ale ani talentu, a ni pracy ;)