Widać, jak na dłoni, dlaczego tak trudno zrobić choćby w miarę dobry film w oparciu o kanon greckiej tragedii. Tym razem, pomimo wielu wysiłków, autorowi udało się to w niewielkim stopniu. W zasadzie nie wiadomo, co miało być pierwotnym zamysłem - thriller, kryminał, film psychologiczny, a może psychodrama? Pobrzmiewają dalekie echa Agaty Christi, Umberto Eco, przypomina się "Dziesięciu gniewnych ludzi", nawet "Dziewczyna z tatuażem", ale nie przydaje to "Kodowi Dedala" powodu do dumy. Przeciwnie, widać jego wszystkie niedociągnięcia, czyli niespójności fabuły, jej wydumanie, papierowe postacie, w zasadzie dość proste i przewidywalne rozwiązanie akcji, no i chwilami po prostu nudę wiejącą z ekranu.
Może jestem najzwyczajniej rozczarowany i stąd słowa goryczy, bo po zapowiedziach spodziewałem się czegoś więcej? Bardzo możliwe, że tak, bo wielokrotnie imaginacja podpowiada więcej, niż jest się w stanie zobaczyć, ale jak tego dokonać, gdy aż tyle ekranizacji zna się wcześniej z książkowych łamów? Oczywiście nie w tym przypadku.