Po obu częściach Why Did I Get Married spodziewałem się pół błahej komedii pół obyczajówki, tymczasem otrzymałem bolesny obraz, niczym Kolor Purpury XXI wieku. Film oparty na sztuce teatralnej ocieka cierpieniem i tragediami. Dodatkowo przefiltrowany przez afroamerykańską, nie zawsze dla mnie zrozumiałą, estetykę. W pewnym momencie, gdy bohaterki prowadzą swe monologi, odbieram je jedynie poprzez emocje, słysząc rozpacz, nie sens słów. Równie dobrze mogłyby mówić po irańsku. Tak też słyszymy muzykę, prawda?
Film jest popisem aktorek drugoplanowych- wielki plus. A pojawiają się gwiazdy: Whoopi Goldberg, obłędna (dosłownie) Macy Gray, a nawet znana z Bill Cosby Show Phylicia Rashad. I Janet Jackson, nominowana za tę rolę do Czarnej Szpuli. Zdecydowanie poważny film. Słabą stroną obrazu jednak jest ów dramatyzm, który skompilowany na potrzeby sztuki teatralnej budzi mój sceptycyzm. Oglądam równolegle rozwijające się tragedie z efektem czytania książki napisanej przez pracownika socjalnego czy kronikarza policyjnego. Zbioru poglądowego dla zwykłego zjadacza chleba. Wątki, owszem, się ze sobą splatają, finał jednak nie uwolnił gromadzącego się napięcia, pomimo sensownej, feministycznej atmosfery szorstkiej jedności kobiet po przejściach. Nie było rozładowania ani zostawienia widza w niedopowiedzeniu. Punkt kulminacyjny rozegrał się w jednej z tragedii, pozostawiając banalny morał- aż tyle trzeba było, by coś zmienić. Szkoda, bo przez większość film jest zaskakująco daleki od naiwności.

Ze wszystkich filmów Janet najlepszym, moim zdaniem pozostaje Poetic Justice, ten jednak plasuje się tuż po nim.