Zaczyna się dobrze. Czołówka na tle wielkich schodów, za oknami widać i słychać burzę, do tego klimatyczna muzyka. Kilka chwil później Helen ogląda niemy film, do którego przygrywa kobieta na pianinie. Jak się okazuje, jej muzyka jest ilustracją także do oglądanego przez nas filmu - mianowicie sceny morderstwa jaka rozgrywa się ponad głowami widzów kina. Świetne wprowadzenie. Niby drobny szczegół, ale Siodmak wzbudził moją ciekawość i byłem spokojny o resztę filmu.

Niestety dalej "Kręte schody" robią już trochę mniejsze wrażenie. Akcja szybko przenosi się do wielkiego domu, w którym pracuje Helen. Noc, za oknami burza, na zewnątrz morderca czyhający na w jakiś sposób ułomne kobiety. Ciągle się mówi o niebezpieczeństwie, szczególnie pani Warren, że czasu coraz mniej i Helen musi uciekać z tego domu. Tylko że jest to strach niewyrażony. Nie odczuwałem narastającego zagrożenia, atmosfery zamknięcia, uciekającego czasu. Po prostu - grupka ludzi, która czeka w domu na coś. Działo się raczej niewiele, a jeśli już, to nie było to aż tak porywające.

Choć myślę, że problem tkwi w posiadanej wiedzy. Oglądając już inne filmy o mordercach itp., człowiek zaczyna się domyślać pewnych rzeczy i rozgryza przedstawione schematy. I tak było w tym przypadku. Dodatkowo pewien dialog utwierdził mnie w przekonaniu kto jest mordercą, długo przed końcem seansu. Do tego aktorstwo jakoś specjalnie nie zachwyca.

Robert Siodmak nakręcił dobry film. Porządnie zrealizowany, utrzymujący zainteresowanie i posiadający niezły klimat. A odnośnie tytułu - myślałem, że owe schody będą bardziej znaczące dla całej historii, odegrają większą rolę.