"Henryk VIII" proponuje bardzo ciekawe spojrzenie na postać jednego z najważniejszych władców brytyjskich. W tym filmie Henryk okazuje się być postacią tragiczną. Związany przysięgą umierającemu ojcu, za wszelką cenę stara się spłodzić dziedzica, co w końcu staje się jego obsesją. Jednocześnie jest postacią niemal żywcem wyjętą z romansów rycerskich: owładnięty pasją, zawsze podążający za miłością niemożliwą. Każde kolejne złamane serce doprowadza go głębiej w przepaść szaleństwa i rozpaczy, zaś igranie na jego uczuciach kończy się dla osób z jego otoczenia w jeden i ten sam sposób: ścięciem głowy.
W tym filmie nie ma pozytywnych bohaterów. Nie ma jednak także bohaterów negatywnych, bo też większość osób próbujących manipulować Henrykiem jest postaciami co najmniej dwuznacznymi. Kardynał Wolsey czy Cromwell robią, to co robią wierząc, że jest to właściwe dla kraju, Anne Boleyn (świetna interpretacja Bonham-Carter) czyni to, bowiem pragnie miłości i poczucia bezpieczeństwa, inni robią to w imię rodziny. Jednak na uczuciach, a zwłaszcza na uczuciach króla, nie należy grać.
Sam film jednak pozostawia trochę do życzenia. Jest nierówny, czasami wręcz niekonsekwentny w prowadzeniu akcji. Najmniej podobała mi się muzyka, która stanowi jeden wielki miszmasz. Mimo wszystko ten nieco odmienny obraz Henryka i jego otoczenia sprawił, że film obejrzałem z zainteresowaniem.