Trochę to nie tak... Ojciec miał jeden romans. Matka wpadła w depresję z tegoż powodu. Nota bene wyszła z niej zdradzając męża ze swym terapeutą. Zajmowało się zaś nim więcej cioć, niż wujków. Gennaro zaś przez większość filmu istnieje tylko w wyobraźni Peppina. Poza tym film kończy się tak, jakby nigdy nic się nie stało, jedynym istotnym przesłaniem jest to, co powiedział mu właśnie ten "wewnętrzny" Gennaro o radzeniu sobie z nieakceptacją. Jest to jakiś przekrój życia w ówczesnej Italii, ale nudny i bez wyrazu.