...'Kryzys' - przykład na to, że później może być już tylko lepiej. Zabawny filmowy przykład określający fenomen bergmanowski - jak na traumie i niepowodzeniu zbudować swoją kariere :] Pierwsze filmy Bergmana są jeszcze zanurzone w silnym socjologicznym klimacie. Dziś ogląda się je przede wszystkim jako ciekawostkę, wyłapując problemy i tematy, które reżyser rozwinie w późniejszych latach. I tu, mimo iż sam bergman przyznaje, że film mu sie nie udał, już można wyłapać kilka ujęć, które komunikują bergmanowskie upodobania. Dla mnie to scena w pociągu podczas przejazdu w tunelu; przerażająca postać starca stojącego w nocy za wystawą salonu piękności oraz rola Stiga Olina. Pewnie nieumyślnie wyszło, że ten 'słodki drań' jest najciekawszy. Kiepska (schematyczna) dramaturgia (?) sprawiła, że jego poczynania i zachowanie ukazują jego postać za każdym razem z innej strony, jakby zbudowana zupełnie nieprzemyślanie. Wydaje się tu zupełnie nie pasować. A przez to jest najbardziej intrygujący (nowofalowy?:]), w swej nieokreśloności pomiędzy don juanem, mitomanem, a człowiekiem świadomym swojej egzystencjalnej pustki. Poza tym nie jest do końca wygrany jako piękniś, od razu pokazuje się go z tchóźliwej i żałosnej strony, wzbudza śmiech, niesmak i wstręt (nadekspresja w początkowych scenach), a czasem... litość. To postać bez narzuconego wyraźnego rysu typizacji (w przeciwieństwie do każdej innej postaci) - wnosi świeżość i przyciąga uwage. Jego śmierć nie szokuje, a jedynie niepotrzebnie domyka tę nieokreśloność. Jednak jest to zgodne z duchem społeczno-moralnej opowiastki, kt ma przywracać ład - więc wszystko musi pozostać wyraziście wygrane do końca. I tak właściwie kończy się ta "historia jakich wiele, a właściwie komedia" jak mówi narrator na początku,i gdyby nie nazwisko (i charakterek) reżysera (słowo "komedia" - iście bergmanowskie!), nikt by już o 'kryzysie' nie pamiętał.