Wiara. Tak proste, niby zwyczajne słowo, a ileż się za nim kryje. Wiara powinna dawać siłę, moc trwania, pewność siebie, pocieszać, gdy doświadcza nas los.
Nadzieja. Kolejne zwyczajne słowo. To Dobra Nowina, zapowiedź raju, siła, dzięki której możemy przetrwać każdą burzę.
Miłość. Najważniejsze ze słów. Ta siła zdolna wybaczać, zdolna burzyć mury, przybliżać do Boga.
O tym właśnie jest "Ksiądz".
Owszem, można go spłycić do postaci filmu rozprwiającego się z bezsensownymi dogmatami, z niezrozumiałym sprzeciwem wobec homoseksualizmu. Jednak jest to moim zdaniem spojrzenie ograniczone i niepełne. W tym filmie bowiem pełno jest Boga i Miłości. To film o dramacie człowieka, który nie jest pewien, którym targają sprzeczne uczucia, namiętności. To film o rezterkach, gdzie dobro jednostki musi być zignorowane, bo nakazuje to zakaz wyjawiania spowiedzi. To dramat człowieka, któy pragnie oszukać siebie, oczukać innych, oszukać Boga i wmówić sobie, że nie jest gejem. To dramat księdza, który walcząc ze swoimi demonami staje się nietolerancyjny dla innych, choć wydaje mu się, że jest posłannikiem Boga. Mamy tutaj stracone złudzenia, zniszczone pragnienia, ale ponad to wołanie i przebaczenie i miłosierdzie, czyli to co leży u podstaw chrześcijańskiej wiary.
Bird stworzyła bardzo mocny dramat, przejmujący, wzruszający i zmuszający do myślenia. Pod koniec jest może zbyt ckliwy, zbyt dydaktyczny, jednak jest tego niezbyt wiele i nie psuje to w znaczącym stopniu wrażenia. Roache jest niezwykle wiarygodny w swojej roli rozdartego księdza. Ta jego skupiona twarz i spojrzenie zdradzające tak wiele różnych emocji. Trudno nie wierzyć w prawdziwość jego cierpienia. Wilkinson jest także dużym plusem, choć w jego przypadku scenariusz w paru miejsca zawodzi, nie wykorzystując w pełni potencjału aktora.
Bardzo dobre kino, ale tylko dla ludzi bez klapek na oczach.