Sam początek jak i koniec ma miejsce nad morzem, co oznacza według mnie nieustanną zmienność życia i to, że życie ma swój początek i koniec.
Dramaturgiczna struktura „La Strady" oparta jest na motywie podróży. Fellini odwołuje się do jednego z najstarszych w naszej kulturze toposów. Wędrówka symbolizuje życie, jego przebieg, przemiany i doświadczenia, które nabywa człowiek podczas jej trwania. Celem bohaterów „La Strady" nie jest, jak w przypadku Odysa, powrót do rodzinnej Itaki czy zdobycie niezbędnego w życiu doświadczenia. Kres podróży oznacza śmierć. To raczej podróż w nieznane. Podróż, podczas której nie można się na dłużej zatrzymać, zapuścić korzeni, dlatego Zampano obśmiewa pomysł sadzenia pomidorów podczas jednego z postojów. Punktem wyjścia jest dom Gelsominy, z którego Zampano wykupuje ją za dziesięć tysięcy lirów. Uboga wieś rodzinna bohaterki znajduje się nad brzegiem morza. Jest ciepło, życie toczy się na ulicach. W momencie gdy Zampano porzuca Gelsominę, znajdują się w górach – w przestrzeni obcej bohaterce, nieoswojonej. Zaczyna się właśnie zima. Dziewczyna pogrążona w rozpaczy po śmierci Szalonego, na granicy obłędu szuka ciepła – w sensie dosłownym (ogniska) i metaforycznym (bliskości drugiej osoby). Dopiero po kilku latach Zampano dowie się, jaki koniec spotkał jego asystentkę. W ostatnich dniach życia Gelsomina błądziła po plaży. Mężczyzna idzie więc nad brzeg morza i w tym miejscu kończy się opowieść. Fellini zamyka ją narracyjną klamrą, której symbolicznym motywem jest morze. Jego bezkres, nieokiełznanie, piękno i porażająca siła oznaczają z jednej strony wolność i nieskończoność, z drugiej – przemijanie i zmienność. Fellini nie odrzuca żadnego z tych sensów. Morze to tajemnica, to stan pomiędzy możliwością a rzeczywistością.

Dlatego według mnie ten film będzie nadal aktualny w odbiorze przez widza. Wielkie dzieło, które można interpretować na wiele sposobów.