Od lat odgrażał się, że kiedyś wróci i stało się. Arnie powraca na duży ekran w glorii i chwale. No dobra, może to za dużo powiedziane, ale wstydu bynajmniej nie ma. Austriak pod okiem koreańskiego reżysera sięgnął po swój klasyczny materiał – bezpretensjonalne kino akcji, obfitujące w radosną atmosferę przemocy, posokę tryskającą z ran postrzałowych, czerstwe dialogi i onelinery oraz kartonowych bohaterów, których można opisać jednym zdaniem. I to jest fajne, że takie klasyczne vhsowe opowiastki dla dużych chłopców powracają na salony i znowu można je obejrzeć na dużym ekranie. Zwłaszcza, gdy oferują taką dawkę pozytywnej energii. Widownia bawiła się przednio, film jest praktycznie wyzbyty współczesnych naleciałości, efekciarstwo znikome, elementy, które niepokoiły w zwiastunie zostały albo usunięte (samochód robiący ślizg po barierce…) albo okazały się być znośne (Johnny Knoxville wcale nie tak irytujący jak się wydawał). Arnie’s back, bitches!