Ta, można tam też dostrzec koncepcję nadczłowieka Nietzschego. W sumie, gdybym miał opisać ten film w jednym zdaniu, powiedziałbym, że jest to momentami ciekawa, momentami nużąca rozmowa reżysera z samym sobą - tak samo jak bohater gada ze swoim sobowtórem, tak też i Coppola zdaje się prowadzić ze sobą dialog na interesujące go zagadnienia, trochę nie przejmując się innym widzem ;). Można w to "wejść", można przyglądać się obojętnie. Zależy pewnie od tego, jaka para oczu na to patrzy.