Po raz kolejny obejrzałam „Maestro” w reżyserii Bradleya Coopera. Zgadzam się z opinią tygodnika „The Times”, że ten film kolokwialnie mówiąc „wbija w fotel”. To przede wszystkim zasługa koncertowej, wręcz popisowej gry odtwórców głównych ról czyli wspomnianego już na wstępie Coopera i towarzyszącej mu szalenie utalentowanej Carey Mulligan.
Szczególnie jedna scena warta scena nie daje mi o sobie zapomnieć. Mowa tu o wykonaniu przez filmowego Bernsteina drugiej symfonii Rezurekcji Gustava Mahlera. Chociażby za te sześć minut Cooper powinien dostać Oscara. Przypomnę, iż Judi Dench otrzymała Oscara w kategorii najlepsza aktorka drugoplanowa za pięciominutowy ( tak pięciominutowy ) występ w wielokrotnie nagradzanym „Zakochanym Szekszpirze”. Bradley Cooper dokonał rzeczy totalnie niemożliwej zwykłemu śmiertelnikowi- w ciągu zaledwie sześciu lat nauczył się jednego z najbardziej znanych, ale i wymagających utworów Mahlera. Przez ostatnie kilkanaście lat całkowicie poświęcił się on roli charyzmatycznego i z lekka neurotycznego Bernsteina czego kulminacją była scena w katedrze w Ely. London Symphony Orchestra pod batutą Coopera daje popis muzycznego kunsztu, który dla wytrawnych melomanów stanowi wyborną ucztę nie tylko muzyczna, ale i duchową. Cooper jak natchniony i w ekstazie prowadzi orkiestrę, chór i solistów tak jak kiedyś robił to Bernstein, który zawsze angażował całego siebie, szczególnie dyrygując utwory Gustava Mahlera. W tej jednej scenie w katedrze Bradley Cooper ukazał swój ogromny talent, ale także oddał hołd geniuszowi Bernsteina. Zanurzałam się w otchłani dźwięków, które wychodziły spod rąk Coopera.
Z całą pewnością te sześć minut przejdzie do klasyki światowej kinematografii i będzie najlepszą swoistą wizytówka filmu.
Chapeu bas, czapki z głów, brawo, standing ovation. Klasa. Piękno. Muzyka, po prostu Maestro.