Utalentowany magik Corky, rozczarowany kolejnymi niepowodzeniami na scenie, postanawia do swoich występów dorzucić pewną nowość - mówiącą lalkę. Jako brzuchomówca faktycznie sprawdza się doskonale i wkrótce odnosi sukces, zdobywa własnego managera oraz... spotyka miłość swego życia. Niestety, dobra passa szybko się kończy. Coś niedobrego dzieje się w otoczeniu artysty i jego lalki Fatsa. Czy za sprawą zniknięć osób z ich otoczenia stoi naprawdę coś magicznego?

Richard Attenborough tworzy tu rewelacyjny portret zagubionego człowieka, który przedłożył tytułowe czary nad prawdziwe życie. A jest to portret pełen niedopowiedzeń i ciekawych znaków zapytania. Całość maluje nam właściwie nie reżyser, a odtwórca głównej roli - Anthony Hopkins. Jakie to szczęście, że Jack Nicholson odrzucił propozycję zagrania Corky'ego! Z całym szacunkiem dla tego wielkiego aktora, ale przypuszczam, że byłby on tu zbyt "dosłowny". Ze swoimi słynnymi brwiami, świdrującym spojrzeniem i dzikim uśmiechem Nicholson niemal z natury przypomina szaleńca (co 2 lata później najlepiej uwidoczni się w "Lśnieniu"). Zaś Hopkins? Ten szczery uśmiech, pozornie spokojne spojrzenie, doskonale maskujące się zagubienie i jakaś dzikość drzemiąca pod maską nieśmiałego Antosia - to po prostu była rola dla niego. Zgadzam się, że jest to jego najważniejszy występ przed "Milczeniem owiec".

Oprócz obsady na uwagę (i brawa) zasługują także świetna muzyka Goldsmitha, wygląd drewnianego Fatsa - który w pewnym momencie kradnie cały film - oraz nieoczywiste, gorzkie zakończenie. Pomimo paru dłużyzn (spokojnie możnaby tę historię "upchnąć" w półtorej godziny) i braku większej ilości krwawych momentów (nie mogłem się powstrzymać) - przedstawienie Attenborougha i Hopkinsa to rewelacyjny, wciągający i zaskakujący spektakl, do którego jeszcze kiedyś z chęcią zasiądę. Mocna siódemka.