Tornatore zabiera nas do czasów, kiedy czarne koszule były zdecydowanie à la mode. W mikrokosmosie włoskiego miasteczka, gdzie wszyscy o wszystkich wiedzą wszystko, kiełkuje pierwsza miłosna fascynacja Renato. Malena jest dla chłopca kimś takim jak Annabel dla Humberta Humberta. Z pewnością nigdy o niej nie zapomni.

"Malena" to dla mnie obraz niesamowity - opowieść o pięknie jako przekleństwie, o pięknie, które pcha ku autodestrukcji. Bo tytułowa bohaterka, opluwana i nazywana dziwką, w końcu się dziwką staje. Odwracają się od niej wszyscy, łącznie z ojcem. Adoracja chłopca, choćby ujawniona, niewiele by zmieniła. Podczas gdy Malena rozpaczliwie poszukuje bliskości, odnajduje tylko jej substytut. Dla mężczyzn jest jedynie przedmiotem pożądania. Kobiety jej nienawidzą. "Urodzona dziwka", "jest taka wulgarna"... Zakłamani grażdanie, spokojnie wiodący swą kołtuńską egzystencję, z powodzeniem spychają bohaterkę na margines społeczeństwa.

Rola Bellucci jest poruszająca, choć bardzo oszczędna w środkach: kilka słów i spojrzenie pełne bólu.

Znakomity film, który nie tylko warto ale i trzeba zobaczyć. Ech, ci ludzie to brudne świnie...