Owszem, brutalny i ciężki do tego stopnia, że albo wyłączasz w połowie, albo znieczulasz się na wszystko, ale to jest wierna adaptacja książki. Nie rozumiem ludzi, którzy dają filmowi niskie noty. Przecież scenariusz to nie jest wymysł reżysera a wierna adaptacja. Natomiast pod względem wizualnym, pod względem wizji artystycznej jest to jeden z najlepszych filmów, jakie widziałam. Tego nie da się nie docenić.

Gdyby reżyser był psychopatą, to nie odwracałby kamery w najbardziej brutalnych momentach, a pokazywał wszystko, żeby sobie ulżyć albo polecieć po przysłowiowej bandzie. Tymczasem, wszystko, co najgorsze zostaje w sferze domysłów widza.

Film trudny okropnie. Sama jestem odporna na brutalność w kinie, ale "Malowanego ptaka" oglądałam na raty. Rozumiem, że z kolejnymi minutami seansu, niektórym może przytrafić się stan zobojętnienia na kolejne krzywdy albo poczucie przesady w częstotliwości cierpienia, ale to nie powinno rzutować na ogólną ocenę filmu. Książka ma ponad 330 stron i ma to do siebie, że pomiędzy kolejnymi brutalnymi wydarzeniami są opisy, jak to w literaturze, przez co czytelnik ma szansę trochę odsapnąć. Film, choć długi, ma to do siebie, że operuje głównie obrazem, stąd intensyfikacja wydarzeń jest ogromna. To, co w książce opisane, widz widzi w kilka sekund.

Dla mnie? Jeden z najlepszych filmów o tej tematyce. Mówię głównie o stronie artystycznej. Treść kontrowersyjna, ale, znając książkę, wiedziałam na co się decyduję przed seansem. Co więcej, powieść, jako pierwowzór oceniłam dość nisko. Kosiński, według mnie, zasłużył na trochę krytyki. Film jest brutalny, ale i piękny jednocześnie.