To prawda że wykorzystanie tematu rodziny Mansona w dramacie czy dramatokomedii poza kinem gatunkowym (horror/thriller) czy dokumentalnym wydało mi się mocno kontrowersyjne. Ale scenariusz i wykonanie są całkiem niezłe. Więc mam mocno ambiwalentne odczucia po seansie.

Ja nic nie zarzucam wykonaniu. Estetycznie to taki typowe, niezależne kino. Bracia Duplass produkują lub tworzą wiele tego typu filmów. Punkt wyjścia kontrowersyjny, ale sam film wydał mi się przewrotnie bardzo standardowy i oczekiwałem chyba czegoś więcej.

O to właśnie chodziło, minupulacja konwencją. Ten film udaje komedię, udaje typową amerykańską płaską produkcję, zwodzi widza niewinną muzyczką i obrazkami rodziny na początku (aby bezboleśnie dojść do kompozycji i wizji Mansona). Dialogi (genialnie) pisane są tak, aby z wierzchu przypominać coś bardzo typowego, nie wymagającego refleksji (jak to jest we wspomnianych typowych produkcjach)- nieprzygotowany widz nie zauważy w nich nic nadzwyczajnego, wystarczy jednak lepiej się przypatrzeć, mieć na uwadze celowość tej konwencji i po chwili widać moc filozofii i prawdy jaka z nich płynie. Ten film ma uderzyć obuchem, ale na tyle wyrafinowanie, żeby tylko Ci, których stać na głębszą refleksję zrozumieli o co chodzi. Tak jak podejście Charliego- z wierzchu hipisowskie i niewinne, kryje w sobie ogromną moc. To od widza zależy czy po zakończeniu seansu pozostanie z wrażeniem 'ocho komedia, typowa' czy też zrozumie co tutaj się tak na prawdę zdażyło.

Naprawde widziales tu komedie?

Straszny z ciebie tępak.