Nie rozumiem tego typu filmów. Brutalność od dawna mnie nie szokuje, przeciwnicy z którymi da się walczyć i da się ich konwencjonalnie zabić, nie są szczególnie straszni. To widać na przykładzie gier komputerowych - jeśli damy graczowi broń, a przeciwnikom pasek życia to gra nagle przestaje być straszna. Jak do tego jeszcze dodamy fakt, że mimo iż ewidentnie potwory da się zabić, albo przynajmniej unieszkodliwić, to bohaterowie nie specjalnie się przez większość filmu do tego kwapią, to w ogóle zaczyna być irytujące. Można było położyć większy nacisk na traumę związaną z tym, że trzeba zabić kogoś, kogo wcześniej się kochało/znało. W grach często takie rzeczy są dobrze zrobione, a w filmach po łebkach, ale może to kwestia tego, że film to zwyczajnie za krótki format, żeby dało się zbudować odpowiednie napięcie i nadać akcji ładunek emocjonalny.